Ženama je, rimokatolička crkva, zabranila da pevaju u crkvi, pa se iz tog razloga, u 16. veku, javila potreba za muškim glasovima koji mogu da pevaju visoke tonove.
Kastrat je muški alt, sopran ili mecosopran. Takav glas je stvoren kastriranjem pevača pre puberteta. Ovim činom se sprečava razvoj grla - umesto da se produbljuje, glas ostaje na istoj visini.
Školovanje kastrata je trajalo 6 do 8 godina, po mnogobrojnim pevačkim skolama, koje su nicale po čitavoj Italiji. Postoje i podaci da se prema kastratima u školama postupalo mnogo bolje nego prema "običnim" učenicima: dobijali su čistije sobe, bolje jelo i topliju odeću.
Obzirom na nerazvijene hiruške i higijenske uslove tog vremena, sam proces kastriranja je bio veoma rizičan i često je dovodio do smrtnog ishoda.
Od velikog broja kastrirane dece, samo nekolicina je zapravo uspela da se proslavi ali ti koji jesu, uživali su ekonomsku stabilnost i veliku popularnost.
Najpoznatiji kastrat je bio Karlo Broski, zvani Farineli koji je živeo u 18. veku u Italiji. Intonacija mu je bila besprekorna, a glas ujednačen, sa preko 3 oktave, mada kažu da nije bio baš najbolji glumac.
1902. godine, Papa je proglasio zabranu upotrebe kastrata u crkvenoj muzici zauvek.