Još jedan od ratnih starešina u armiji Ratka Mladića, koja je stvorila Republiku Srpsku, zauvek je napustio bojno polje. U sredu 17. februara, u Beogradu je umro pukovnik Drago Samardžija, komandant 7. kupreške i 17. ključke brigade VRS.
Ranije su preminuli i njegovi prethodnici na mestu komandanta kupreške brigade. Prvo pukovnik Vitomir Grujić, pa pukovnik Božidar Rakić. Ovaj svet su napustili baš po redosledu po kojem su došli da komanduju operacijama srpske vojske na Kupreškoj visoravni.
Samardžija je rođen 1946. godine u Humićima kod Ključa. Ratni put započeo je u Zapadnoj Slavoniji, gde je od septembra do decembra 1991. komandovao 5. kozarskom partizanskom brigadom JNA. Početak rata u BiH zatekao ga je na dužnosti komandanta 13. ključko-mrkonjićke brigade JNA. Kad je početkom aprila 1992. hrvatska vojska izvršila agresiju na BiH i Kupres, među jedinicama koje su dobile zadatak da zaustave napredovanje agresora i zbace ga sa Kupreške visoravni bila je i 13. brigada.
Prvog dana ratnih dejstava na kupreškom ratištu, 3. aprila 1992. brigada je upućena preko Velike Plazenice (1765) da zaposedne Kupreška vrata ali, zbog visokog snega, nije uspela da izvrši zadatak, pa se vratila u Blagaj. Šestog aprila šipovački bataljon 13. brigade, zajedno sa tenkovskom četom, jednim vodom praga, "martićevcima" iz Šipova i "Belim orlovima" učestvuje u zauzimanju Suhove i Zlosela. Sledećeg dana, u borbu su uvedeni i ključki i mrkonjićki bataljon 13. brigade, koji zajedno sa navedenim i drugim jedinicama JNA popodne oslobađaju Kupres. Desetog aprila, na godišnjicu proglašenja NDH, u isto vreme dok se na Kupreškom polju, ispod Gornjeg Malovana, odvijala presudna bitka kupreške operacije, u kojoj su jedinice hrvatske vojske potpuno razbijene i uz strahovite gubitke u ljudstvu proterane u pravcu Šuice i Duvna, 13. brigada je preko Rilića i Zanaglinske šume izbila u Ravno, na jugoistočni rub Kupreške visoravni. Kad je 15. juna 1992. formirana VRS, delovi 13. brigade su ušli u sastav novoformirane 7. kupreške brigade VRS, a Samardžija i deo njegovih saradnika otišli su na novi zadatak, u 17. ključku brigadu VRS, koja u junu čisti područje te opštine od muslimanskih teritorijalnih jedinica.
Samardžija se na Kuprešku visoravan vraća dve i po godine kasnije. Nakon što je 3. novembra 1994. godine, hrvatska vojska ponovo zauzela Kupres, više komande smenjuju komandanta 7. kupreške brigade potpukovnika Rakića i na njegovo mesto postavljaju pukovnika iz Ključa. Bio je pomalo sirov i naprasit, ali je u sledećih skoro godinu dana uspešno komandovao 7. brigadom, koja je na liniji Velika Plazenica - Kupreško Polje - Kurljaj - Prika Jelovača, sprečavale znatno nadmoćnije hrvatske i muslimanske jedinice da zauzmu severne i severozapadne delove Kupreške visoravni i napreduju prema Šipovu. Među nekoliko velikih bitaka izdvaja se ona koja je vođena 25. jula 1995. godine, kad su hrvatske snage, čiju je udarnu pesnicu činila Prva gardijska brigada HVO, nakon petočasovne artiljerijske pripreme, u toku koje je na položaje 7. brigade ispaljeno više hiljada granata, pokušale da probiju liniju na potezu Kurljaj-Prika Jelovača. Kad je u septembru 1995. godine, preko položaja drugih jedinica VRS, pravcem Glamoč - Mliništa i Glamoč - Dragnić Podovi, hrvatska vojska praktično zaobišla Kuprešku visoravan, izbila na visove iznad Šipova i zapretila da će joj odseći jedinu odstupnicu, 7. brigada je bila prinuđena da se probije iz poluokruženja prema Mrkonjić Gradu. Dan uoči povlačenja sa Kupreške visoravni, 10. septembra, zabrinut zbog alarmantne situacije, pukovnik Samardžija višim komandama šalje sledeći telegram: "Bez obzira na kojem nivou je dogovoreno ovo što se događa, niko nema pravo da žrtvuje narod i vojsku. Ne želim da učestvujem u
izdaji naroda i vojske. Zahtevam da se za sadašnje stanje na ovom delu fronta krivci otkriju i kazne". Uzalud. Pukovniku nije imao ko da odgovori.
Samardžija kupreškom brigadom komanduje i u bitkama koje je u oktobru 1995. godine VRS vodila na mrkonjićkom ratištu gde se ponovila situacija sa kupreškog ratišta. Opet su jedinice desno od 7. brigade popustile pred udarima hrvatskih gardijskih brigada, pa je ona bila prinuđena da se, da bi izbegla okruženje, povuče na Manjaču. U danu kad je na snagu stupilo primirje i praktično prestao rat u BiH, 16. oktobra 1995. godine,
pukovnik Samardžija je komandovanje brigadom predao potpukovniku Dani Mariću.
Posle rata je živeo u Beogradu. Sud BiH je 2013. godine potvrdio optužnicu, kojom se Samardžija tereti da je, kao komandant 17. ključke lake pešadijske brigade, počinio zločin protiv čovečnosti, tako što je zajedno sa članovima Kriznog štaba opštine Ključ i Stanicom policije u tom gradu
"učestvovao u sprovođenju strateških ciljeva Skupštine srpskog naroda BiH". Optužnica ga je teretila da je komandovao napadima na muslimanska sela i zaseoke Ramići, Krasulje, Hripavci, Ošljak, Donji Biljani, Botonjići, Domazeti, Brkići i Jabukovica u kojima je ubijeno više stotina civila, deo stanovništva je zatvoren u logor na Manjači, a preostalo stanovništvo je proterano na teritoriju pod kontrolom muslimanske vojske. Praktično, srpskoj vojsci i Samardžiji se optužnicom na teret stavlja sve ono što su i muslimanska i hrvatska vojska na teritorijama pod svojom kontrolom činile srpskom stanovništvu.
Samardžija nije poricao da su u borbama na području Ključa počinjeni i zločini, žalio je zbog nevinih žrtava ali je ukazivao na činjenicu da su zločine činili i muslimani, i da su ratna dejstva na području opštine Ključ započeli muslimani. Naime, nakon odluke da se jedinice JNA povuku iz Hrvatske i BiH, muslimani su 27. maja 1992. na prevoju Lanište iz zasede otvorili vatru na autobus koji je iz Knina prevozio mlade vojnike JNA, šestoricu njih ubili, a više ranili.
Samardžija je takođe često isticao činjenicu da su njegovi vojnici, koji su počinili zločine, sinovi, braća ili unuci žrtava zločina genocida koji su u Drugom svetskom ratu počinile hrvatske i muslimanske ustaše. Naime u masakrima 31. jula, 31. avgusta, 1. septembra, 2. septembra i 19. septembra 1941. godine, Hrvati i muslimani su u Ključu i okolnim selima poklali više od 2.000 srpskih civila. U istom periodu, u susednom Sanskom Mostu, samo na lokalitetu Šušnjar, hrvatske i muslimanske ustaše pobile su 5.500 Srba, uglavnom žena i dece.