O istoriji Novog Sada mnogo se piše, ali i govori, međutim, postoje i neki događaji koji jesu zabeleženi, ali se veoma retko pominju. Za takav jedan događaj vezuje se ime Jakova Ignjatovića, poznatog srpskog romanopisca i proznog pisca iz 19. veka.
Novi Sad kroz istoriju: Čovek koji je žrtvovao sopstvenu slobodu za ujedinjenje srpskog naroda
Ignjatović se rodio u Sentandreji. Osnovnu školu je učio u mestu rođenja, a gimnaziju u Vacu, Ostrogonu i Pešti. Prava je slušao u Pešti, ali je zbog sukoba sa profesorima napustio univerzitet i dobrovoljno otišao u husare. Kasnije je završio prava u Kečkemetu, kao husar. Kratko vreme je bio advokat, i čim je izbila Mađarska revolucija (1848), uzeo je učešće na strani Mađara protiv Beča, zbog čega je, posle mađarske kapitulacije, morao prebeći u Beograd. Bio je duboko uveren da su pravi neprijatelji Srba dvolični Habzburgovci, a ne Mađari.
Pošto se nije slagao sa vođama srpskog pokreta, juna meseca 1848, u isto vreme kada je Pavle Jovanović (otac Jovana Jovanovića Zmaja) izabran za gradonačelnika, on je izabran za gradskog pribeležnika Novog Sada i postao je sekretar Petra Čarnojevića, komesara mađarske revolucionarne vlade u Novom Sadu. U Sremskim Karlovcima je krajem juna uhapšen i izveden pred Vojni sud, a polovinom jula osuđen je na zatvor do kraja borbi. U zatvoru je međutim, proveo šest nedelja, a zatim se pod prismotrom u Karlovcima bavio uređivanjem „Vesnika“, lista Glavnog odobora Vojvodine.
Posle revolucije, januara 1849. godine prešao je da živi u Beogradu.Radio je u redakciji beogradskih „Srpskih Novina“ do 1850.Posle toga je putovao, boravio je u Pešti, zatim u Parizu, posle čega mu se izgubio svaki trag.
Godine 1853. vratio se iz emigracije u Sentandreju. Godine 1854. radio je kao advokat i pozvan je da uređuje „Letopis“ Matice srpske. Sredinom avgusta 1858. postao je „narodni sekretar“. u patrijaršiji u Karlovcima, kod patrijarha Rajačića. Pošto je preuzeo ugledan položaj u Sremskim Karlovcima, Mitropolijska štamparija je objavila prvu svesku njegovog istorijskog romana „Đurađ Branković“. Međutim, zbog novčanih problema i sve izraženijih ličnih sukoba sa patrijarhom, koje su potrajale do smrti patrijarha, početkom jeseni naredne godine je demonstrativno napustio mesto sekretara, a patrijarh je sprečio dalju štampu i distribuciju njegovog dela.
U periodu od 1863. do 1879. živeo je u Dalju, gde je radio kao advokat i službenik patrijaršijskog imanja mitropolije Gornjokarlovačke. Svoju privatnu biblioteku zaveštao je Srpskoj čitaonici u Dalju.
Jakov Ignjatović je svoju književnu delatnost razvio kad je došao na mesto urednika „Letopisa“. Napisao je više patriotsko-istorijskih romana i pripovedaka, koji su se sviđali ondašnjoj srpskoj publici, ali koji prema kritičarima nemaju prave književne vrednosti. Takvi su romani: „Đurađ Branković“, „Kraljevska snaha“ i nedovršeni „Deli - Bakić“; pripovetke: „Krv za rod“ i „Manzor i Džemila“. Mnogo je obimniji i znatniji njegov rad na socijalnom romanu. On je tvorac realističkog društvenog romana kod Srba. Najbolji su mu romani: Čudan svet, Vasa Rešpekt, Večiti mladoženja, „Stari i novi majstori“ i poslednji i najobimniji „Patnica“. I u ostalim svojim romanima i pripovetkama Ignjatović slika savremeni život srpskog društa u Vojvodini, ali u njima, pored realističkog prikazivanja, prevlađuje humoristički i avanturistički elemenat, osobito u romanima „Trideset godina iz života Milana Narandžića“ i „Trpen spasen“.
Kad je narodna stranka Svetozara Miletića povela zajedničku političku borbu sa Mađarima protiv Beča, Ignjatović je aktivno učestvovao u toj borbi i dva puta je biran za poslanika. Kad je narodna stranka napustila Mađare, Ignjatović, suprotno ogromnoj većini Srba u Vojvodini, ostaje dosledan prijatelj Mađara i pobornik srpsko-mađarskog sporazuma. Zbog toga je napadan kao mađaron i bio prinuđen da živi odvojeno od srpskog društva, sve do smrti. To je rđavo uticalo na njegov glas kao književnika. Izabran je za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije 23. januara 1888. Umro je u Novom Sadu 1889. godine.