DANAS SE SEĆAMO JEDNOG OD NAJMOĆNIJIH SRPSKIH VLADARA: Obavezno čim ustanete izgovorite OVU molitvu za milost Božju
Kralj koji se proslavio u ratovima protiv Bugara, Grka i Tatara
Stefan Uroš II Milutin Nemanjić (rođen oko 1253, umro u Nerodimlju 29.10.1321) je bio kralj Srbije (1282—1321) i jedan od najmoćnijih srpskih vladara u srednjem veku.
(VIDEO) NOVO UPOZORENJE MEŠTANIMA APATINA: Ovo je snimak Crnog pantera u polju? Evo šta nikako ne smete raditi ako se nađete sami u ataru ovog mesta
UPALJENI ALARMI ZBOG CRNOG PANTERA! Opasnost vreba Srbima, dramatično upozorenje nadležnih: Čuvajte se!
ISTRPITE NEDAĆE, VERUJTE U SVETOG AVRAMIJA: Danas je veliki praznik i krsna slava pojedinih srpskih porodica
Pripadao je dinastiji Nemanjića i bio je mlađi sin kralja Uroša I (1243—1276), mlađi brat kralja Dragutina (kralj Srbije 1276—1282, kralj Srema 1282—1316) i otac kralja Stefana Dečanskog (1322—1331).
Tokom njegove četrdesetogodišnje vladavine, kraljevina Srbija je otpočela svoje značajno širenje ka jugu na račun Vizantije sa kojom je 1299. godine uspostavljena nova granica na liniji Ohrid - Prilep - Štip (koje su držali Vizantinci), čime je srpskoj državi priključen severni deo današnje Albanije i veći deo današnje Severne Makednije.
Pored toga, vodio je uspešne ratove sa Bugarima od kojih je trajno osvojio Braničevo sa Kučevom i Tatarima. Posle Dragutinove smrti 1316.godine došao je u sukob sa kraljem Mađarske Karlom Robertom (1310—1342) zbog zauzimanja poseda svog brata i u njemu je izgubio Mačvu i Beograd (1319), ali je uspeo da zadrži Rudnik i Braničevo.
On je prvi kralj Srbije koji postaje ozbiljan politički faktor u regionu, koji sklapa ofanzivne saveze, ali i biva meta jakih saveza okolnih država. Paralelno sa tim, on ženidbama uspeva da obezbedi osvajanja iz uspešnih ratova sa Vizantijom i Bugarima, dok sukob sa Tatarima okončava slanjem svog sina naslednika Stefana kao taoca.
Sazidao preko 40 crkava. Osim onih u svojoj zemlji, kao: Treskavac, Gračanica, sv. Đorđe u Nagoriču, sv. Bogorodica u Skoplju, Banjska, on je zidar crkve i van svoje zemlje, u Solunu, Sofiji, Carigradu, Jerusalimu, u Sv. Gori. Upokojio se u Gospodu 29. oktobra 1321. god. Telo njegovo pokazalo se uskoro netljenim i čudotvornim. Kao takvo ono i danas počiva u Sofiji u crkvi "Svetoga Kralja".
- Na Zemlji si svom dušom zavoleo Hrista i Njegove si zapovesti sačuvao. Kao reka si bogato napojio siromašne milosrđem, sačuvavši svoj narod. I grob sa tvojim moštima mirisna isceljenja svima podaje: Zato te molimo, Sveti Milutine, isprosi dušama našim veliku milost.