NjIH DEVET SE NIJE VRATILO U VELIKU PLANU: Podsećanje na one što padoše za otadžbinu
Iz opštine Velika Plana poginulo je više od 30 vojnika i policajaca
U odbrambeno-otadžbinskim ratovima koje je srpski narod od 1991. do 1999. godine vodio na prostoru nekadašnje Jugoslavije, iz opštine Velika Plana poginulo je više od 30 vojnika i policajaca, a među njima i devetorica koja su pre izbijanja rata živela u gradskom naselju Velika Plana: Ratko Dabović, Slobodan Milojević, Zoran Ranitović, Miomir Rakić, Nebojša Pavlović, Đorđije Mićović, Igor Pavlović, Zoran Ranđelović i Karolj Čengeri. Četvorica od njih nisu bila oženjena.
PORANIO DRAGAN DA OBIĐE VOĆNJAK, KAD TAMO - ČUDO! Srpski domaćin iz Topole zatečen onim što je video: Ovo nije dobar znak! (FOTO)
"KO SE KRSTOM KRSTI, NA KRSTOVDAN POSTI" Strogo se držite ovog pravila, ali i još nekih radi BLAGOSTANJA i SREĆE u vašem domu!
SUTRA SE PLIVA ZA ČASNI KRST: Savetuje se dodatni oprez za ulazak u vodu
Ratko Dabović, rezervni poručnik, je na vukovarsko ratište otišao u sastavu jedne specijalne jedinice JNA. Smrtonosni metak pogodio ga je 11. novembra 1991. godine. Imao je 43 godine. Iza Ratka su ostala dva sina.
Vukovarsko ratište bilo je kobno i za Slobodana Milojevića. Ubio ga je bunovni saborac, misleći da je u pitanju hrvatski vojnik. Iskrvario je na putu do bolnice. Pre toga, njegova jedinica (vojna pošta 1001 u Smederevskoj Palanci) je u septembru 1991. godine bila upućena na ratište na Baniji ali je stigla samo do Nove Topole kod Banjaluke, odakle se nakon dvonedeljnog logorovanja, vratila u Planu.
Slobodan je ponovo mobilisan 7. oktobra a na ratište sa kojeg se nije vratio upućen je 17. oktobra. Bio je vozač saniteta a poginuo je u 41. godini. Imao dvoje dece, sina i kćerku.
Isti ratni put, u istoj jedinici kao i Slobodan, imali su Đorđije Mićović i Momir Rakić. Mićovići su u Veliku Planu 1964. godine doselili iz Medveđe. Ubio ga je geler hrvatske granata, 14. novembra 1991. godine u Ceriću. Dok je sa saborcem pokušavao da spremi malo bolji vojnički ručak, jer tog dana mu je bila krsna slava. I on je, kao i Slobodan, imao sina i kćerku.
I Miomir Rakić, čija je porodica u Veliku Planu došla iz Kline, nekadašnjeg srpskog bastiona u Metohiji, 1968. godine, je na vukovarsko ratište upućen 17. oktobra 1991. godine. Poginuo je 1. novembra 1991. godine u Ceriću. Kad je potrčao da pomogne četvorici saboraca koje je ranila granata, pala je druga granata koja je pokosila njegovu mladost. Bio je neoženjen.
Karolj Čengeri, rođen je 1952. godine u Vršcu a u Planu je doselio oko 1960. godine, gde je sa svojom suprugom izrodio dve kćerke. Od novembra 1991. godine bio je na vukovarskom ratištu, kao dobrovoljac Srpske radikalne stranke. Umro je na spavanju, 7. februara 1992. godine u Đeletovcima kod Vinkovaca.
Kao dobrovoljac Šešeljevih radikala poginuo je i dvadeset jednogodišnji Nebojša Pavlović, čija porodica je u Planu saselila iz obližnjeg Radovanja. Od oktobra 1991. do oslobođenja Vukovara, 18. novembra, bio je na vukovarskom ratištu, u sastavu Srpske dobrovoljačke garde.
U avgustu 1992. godine, sa grupom radikala, otišao je u Istočnu Bosnu. Nestao je 24. septembra 1992. godine u napadu muslimana na selo Podravanje kod Srebrenice, u kojem je tog nesrećnog dana poginulo više od 60 srpskih vojnika, teritorijalaca i civila. Nije bio oženjen a porodica već tri decenije uzalud traga za njegovim posmrtnim ostacima.
Još jedan, treći po redu, Planjanin poginuo je kao dobrovoljac SRS. To je Zoran Ranitović, rođen 1967. godine. I on je ratno krštenje imao u paklu Vukovara, gde je ostao do oslobođenja tog grada. Samo nekoliko dana nakon izbijanja rata u BiH, 16. aprila 1992. godine, rodoljubljem zadojeni mladić dobrovoljno je prešao Drinu i zaputio se u Bosansku krajinu.
Poginuo je sedam dana kasnije u Livanjskom polju, 23. aprila, u mestu Čelebići. Dok su jedinice JNA, pod komandom pukovnika Stanka Lisice, pokušavala da iz pravca Bosanskog Grahova prodru prema Livnu, pogodio ga je projektil iz protivavionskog topa. Uspomenu na njega čuva jedan sin.
Igora Pavlovića, rođenog 1979. godine, rat je zatekao na odsluženju vojnog roka, u sastavu 52. bataljona vojne policije Vojske Jugoslavije. Jedinica je ratni raspored imala prvo na Šar planini a potom u Gračanici kod Prištine.
Kobnog 31. maja 1999. godine sa saborcima je išao u izviđanje na brdo Orlate. Po povratku sa zadatka, kod sela Komorane, njihov pincgauer nagazio je na, najverovatnije, protivtenkovsku minu. Snažna eksplozija ugasila je šest mladih života. Igor nije bio oženjen.
Neoženjen je poginuo i njegov, tri godine stariji, komšija Zoran Ranđelović, radnik Policijske stanice u Velikoj Plani. Prvi put, na Kosovu i Metohiji, na kojem se sve više zahuktavao rat protiv šiptarskih terorista, boravio je od 24. juna do 22.septembra 1998. godine.
Njegova jedinica je u južnu srpsku pokrajinu ponovo upućena 25. marta 1999. godine, dan nakon početka agresije bandita iz NATO na SR Jugoslaviju. Poginuo je 1. aprila u selu Trstenik kod Glogovca. U toku preseljenja iz jedne u drugu bazu, kamion u kojem se nalazio nagazio je na bojler ukopan u zemlju i napunjen eksplozivom. Poginuo je sa šestoricoim saboraca.
Njima i ostalim vojnicima i policajcima koji su poginuli u ratnim dejstvima opština Velika Plana podigla je spomenik u centru grada, spomen česmu na kojoj su uklesana njihova imena.