Iako je veliki deo svog života posvetio školovanju u oblastima teologije, medicine, matematike, kanonskog prava i na kraju astronomije, za istoriju najbitniji period Kopernikovog života počinje tu gde se školovanje završava.
Nakon povratka u rodnu Poljsku sa studija u Italiji, Kopernik će nekoliko godina raditi kao lekar, nakon čega će se povući u mesto Frombork, gde će jednu kulu tvrđave, koja je okruživala crkvu, pretvoriti u opservatorijum, s kog će do kraja života posmatrati kretanje nebeskih tela.
Na osnovu ovih posmatranja i izvanrednog matematičkog znanja stečenom na studijama, Kopernik će u svom kapitalnom delu "O kruženju nebeskih sfera" formulistati heliocentrični model nebeskih tela, u kome se tvrdilo da se Zemlja okreće oko svoje ose i istovremeno kruži oko Sunca.
Kopernikova teroja je, u naučnim krugovima, bila odlično prihvaćena, ali za razliku od kolega naučnika, crkva nije bila oduševljena, jer su se te tvrdnje, iznete u njegovih šest knjiga, kosile sa onime što se, do tada, u crkvenim krugovima smatrano istinom. U svom pokušaju da ospori i ućutka Kopernika, crkva će njegovo delo zabraniti, staveći ga na Spisak zabranjenih knjiga, na kom će se nalaziti punih 200 godina.
2010. godine, u Kopernikovu čast, Međunarodna unija za čistu i primenjenu hemiju hemijski element Ununbijum preimenovaće u Kopernicijum.
Most koji povezuje Bruklin sa Menhetnom danas proslavlja svoj 140. rođendan. Pre izgradnje ovog mosta, jedini način da se pređe Istočna reka bila je skela, a budući da je distanca od obale do obale bila solidno veća od jednog kolometara, to je, naročito zimi, stvaralo ogroman problem.
Prilikom izgradnje mosta, živote će izgubiti najmanje 25 osoba, a prva među njima bio je glavni projektant Džon Robling. Pri obavljanju važnih terenskih proračuna, Roblingovo stopalo smrskaće brod. Njegovim prstima nije bilo spasa, pa su odmah amputirani, a Robling ubrzo nakon toga umire od posledica tetanusa
Sama izgradnja mosta trajala je preko 13 godina, a za njegovo otvaranje priređena je grandiozna ceremonija, kojoj je, u društvu gradonačelnika Njujorka, prisustvovao i tadašnji predsednik Sjedinjenih Država Čester Artur. Vojni orkestar je svirao, ispaljivanja su topovsko đulad, a dok su zvaničnici prelazili most, na nebu iznad njih narod je mogao da uživa u maestralnom jednočasovnom vatrometu.
Polako ali sigurno, bliže se dva veka od najvećeg skoka unapred u oblasti telekomunikacija. Iako su ideje o telegrafu već postojale, a sama tehnologija već korišćena na kratke distance za slanje kratkih poruka, najviše u železnicama, telegraf tada još uvek nije bio smatran revolucionarnim.
Procenjuje se da je 1835. godine američki slikar i pronalazač Semjuel Morze napravio prvi moderni prototip telegrafa, oslanjajući se na otkriće Hansa Kristijana Ersteda o odnosima magnetizma i elektriciteta. Ipak, biće mu potrebno gotovo deset godina da ideju razvije i pronađe odgovarajuće poslovne partnere i finansijere.
U saradnji sa Alfredom Vejlom, nastaće Morzeova azbuka kakvu i danas poznajemo, a uz finansijsku pomoć Kongresa, biće izgrađena prva međugradska linija telegrafa od Baltimora do Vašingtona. 1844. godine, izgradnja će biti završena, a na današnji dan pre 179 godina, biće poslata prva poruka sa tekstom "Šta je to Bog učinio?".
Velikan jugoslovenskog i srpskog, pozorišnog, filmskog i televizijskog glumišta, naš neponovljivi Miša Janketić, rođen je na današnji dan pre tačno 85 godina.
Iza sebe je ostavio šarenoliki opus od preko 100 uloga u svojoj gotovo šezdesetogodišnjoj glumačkoj karijeri, a one po kojima ćemo ga zauvek pamtiti, između ostalih, bile su uloge: Gavrila Gavrilovića u "Porodičnom blagu", Vukoja Šćepanovića u "Stižu dolari", Upravnika Paligordića u "Srećnim ljudima" i Belog u "Sivom domu".
U svom prepunom ormaru nagrada za uspehe u svojoj bogatoj glumačkoj karijeri, počasno mesto zauzimaju Zlatna medalja za zasluge Republike Srbije i Dobričin prsten dobijen za životno delo.
Rođen je kao Robert Alen Cimerman u lučkom gradu Dalutu u Minesoti, SAD, u jevrejskoj porodici čiji su preci emigrirali iz Evrope početkom 20. veka.
Već kao izuzetno mlad pronalazi ljubav prema muzici i poeziji, te sam uči kako da svira gitaru, klavir i usnu harmoniku i započinje muzičku karijeru svirajući u više bendova.
Pre objavljivanja prvog albuma, Dilan je bio beskućnik, a kao još uvek maloletan po američkim standardima, lagao je Kolumbija rekords o broju svojih godina, kako bi mu dozvolili da isti snimi. Na tom albumu, prosto nazvanom "Bob Dylan", nalazi se 17 pesama žanrovski američke folk muzike, koje je Dilan snimio u studiju u Njujorku za samo dva popodneva. Ono što je ljude iz Kolumbija rekordsa najviše fasciniralo u vezi sa Dilanom bio je njegov glas za koji su rekli da je zvučao kao glas osamdesetogodišnjaka.
Nakon snimanja još jednog albuma istog žanra, Dilan će 1964. objaviti svoj treći, čuveni album "The Times They Are A-Changin' ", koji se smatra prelomnom tačkom njegove karijere. Članovi pokreta folk muzike i njegovi dotadašnji verni fanovi nisu bili oduševljeni, ali zbog ovog albuma, sa temama usko vezanim za politiku i aktivnosti pokreta za građanska prava, Dilan će postati muzička ikona i simbol bunta i borbe za ljudska prava.
Zanimljiva stvar vezana za Dilanovu karijeru jeste ta da nijedna njegova pesma nikada nije došla do prve pozicije na listi najpopularnijih pesama.
Ipak, ta činjenica je manje-više nebitna, ako uzmemo u obzir da je Dilan ponosni vlasnik 10 Gremi, jedne Pulicerove nagrade, jednog Oskara, kao i Nobelove nagrade za književnost, koju je dobio "za stvaranje novih poetskih izražaja unutar velike američke tradicije pesama".
Dr Jozef Mengele, nacistički lekar poznat po svojim ozloglašenim medicinskim eksperimentima nad zatvorenicima u koncentracionim logorima za vreme Drugog svetskog rata, pojavio se na vratima Aušvica na današnji dan pre ravno 80 godina.
Glavni medicinski oficir u Aušvicu, SS-ovac Eduard Virts, postavio je Mengelea na mesto glavnog lekara logora za romske porodice, koje su se nalazile u potkampu Birkenauu.
Mengele je bio opsednut željom da dođe do nekog "revolucionarnog" otkrića, a kako bi omogućio da se to desi, počeo je da vrši eksperimente na živim zarobljenicima, među kojima i oko 3,000 dece, koje je izlagao najrazličitijim bolestima, nakaženjima i psihičkoj i fizičkoj torturi, sve u cilju "istraživanja".
U svojoj bolesnoj ambiciji, Mengele će unutar zidina Aušvica osnovati sopstveni istraživački institut u saradnji sa Institutom Cara Vilhema. Po preporuci dr fon Ferušera, profesora genetike sa Univerziteta u Minšteru i nekadašnjeg Mengeleovog mentora, Nemačka istraživačka fondacija odobrava osnivanje instituta u Aušvicu.
Mengele je bio fasciniran fizičkim anomalijama poput heterohromije i poremećaja rasta, a naročito je bio opsednut blizancima. U svojoj želji da nastavi istraživanje, koje je započeo u saradnji sa fon Ferušerom, on će napustiti sve etičke principe i počeće da vrši užasne eksperimente na, procenjuje se, do 1,500 parova identičnih blizanaca, od kojih su većina bila deca. Od 3,000 blizanaca podvrgnutih serijama užasavajućih eksperimenata, samo je njih 200 živo napustilo Aušvic.
Nakon poraza Nacista u ratu, Mengele vatikanskim pacovskim kanalima beži u Južnu Ameriku, gde će pod lažnim imenom živeti do 1979. godine, kada će na brazilskoj plaži doživeti infarkt. Njegov pravi identitet utvrđen je tek 1992. godine.
Inspirisana italijanskim muzičkim festivalom u San Remu, prva Evrovizija, na predlog italijanske medijske kuće RAI, održana je na današnji dan 1956. godine u švajcarskom gradu Luganu. Ovo je bila prva i jedina Evrovizija na kojoj je domaćin bio samo jedan muškarac.
Na ovom takmičenju naticalo se sedam zemalja, a za pobednicu je proglašena švajcarska predstavnica Lis Asija sa svojom pesmom "Refren".
Uz takmičenje za Pesmu Evrovizije 1964. godine, ovo je jedino takmičenje čiji je video-snimak izgubljen. Pošto je celo takmičenje primarno snimljeno za radijske potrebe, video-materijal nije smatran previše bitnim. Ipak, danas postoji rekonstruisani snimak, koji u sebi sadrži i neke delove originalnog izgubljenog snimka. Ovaj rekonstruisani snimak celog prvog Evrosonga danas je dostupan publici u celosti na Jutjubu.
Osmi studijski album i poslednji Bouvijev album iz glem-rok ere ugledao je svetlost dana na današnji dan 1974. godine. Ovo je bio prvi album nakon "The Man Who Sold the World" na kome Pauci s Marsa nisu bili Bouvijev prateći orkestar.
Nakon astronomskih uspeha Majora Toma i Zigija Stardasta, Bouvi na ovom albumu predstavlja svoj novi alter ego u vidu Helovin Džeka, opasnog macana ("cool cat") sa crvenom tarzankom i povezom preko oka.
Prema fotografijama Terija O'Nila, belgijski umetnik Gaj Pilart oslikava čuvenu naslovu stranu albuma na kojoj je Bouvi - Helovin Džek predstavljen kao hibrid, koji je polu-čovek, polu-pas. Ova naslovnica izazvala je mnogo kontraverzi, pa je u mnogim prodavnicama bivala zabranjivana i cenzurisana.
Predvođen hitnom "Rebel Rebel", album je ostvario solidan komercijalni uspeh, izbivši na prvo mesto top liste najprodavanijih u Britaniji i peto u Americi. Mišljenja kritičara, kao i obično, bila su podeljena. Album će ostati upamćen, pored hita "Rebel Rebel" i bizarnog kavera, po tome što je izuzetno uticao na revoluciju pank muzike, koja će doći nekoliko godina nakon njegovog objavljivanja.
Zvanično nedovršen i još uvek u čuvenom procesu Kopolinog montiranja, ovaj antiratni film o Vijetnamskom ratu, sa Martinom Šinom, Marlonom Brandom i Robertom Duvalom u glavnim ulogama, pojavljuje se na Filmskom festivalu u Kanu i osvaja prvu nagradu.
Za potrebu ovog filma, Frensis Ford Kopola snimio je neverovatnih 200 sati materijala po kojima će godinama kopati, ne bi li našao dobitnu kombinaciju za najbolju verziju ovog filma. Tu kombinaciju kadrova pronašao je, činilo se, 2001. godine, kada je objavljena "Apokalipsa danas Redux" - verzija filma sa dodatkom od neverovatnih 49 minuta nikad do sada viđenog sadržaja. Kopola se tu nije zaustavio, pa je za 40-godišnjicu od izlaska originalne verzije izbacio "Apokalipsa danas Final Cut", u kojoj je izbacio 20 od prethodno dodatih 49 minuta, ostavljajući publiku sa filmom koji će trajati tri sata i trideset minuta. To je, bar za sada, poslednja verzija filma, ali sa Kopolom se nikad ne zna.
Legendarna prva scena filma, koju prati vanvtemenski hit grupe The Doors "The End", sastavljena je od materijala koji je smatran neupotrebljivim.
U procesu post-produkcije, Kopola je pitao svog kolegu iz montaže Ričarda Marksa šta od materijala imaju "u đubretu", na šta je Marks odgovorio da se tamo nalaze samo statični sporedni kadrovi sa snimanja "napalm" scene.
Kopola se oduševio jezivim viorenjem drveća i helikoptera i naložio je Marksu da te kadrove upotrebi za scenu otvaranja, a da prateća pesma bude "The End" od Dorsa, jer je smatrao da bi bilo urnebesno film započeti pesmom koja se zove "Kraj".
Film je nominovan za osam Oskara, uključujući kategorije za najbolji film, najboljeg režisera i najboljeg sporednog glumca (Robert Dubal), a nagrade je osvojio za najbolju kinematografiju i najbolji zvuk.
Epilog samog snimanja filma i svega što se dešavalo na setu i van njega, inspirisaće stvaranje jednog od najboljih dokumentaraca ikad. Dok je Kopola bio zauzet snimanjem svog magnum opusa, njegova supruga Elenor snimala je sve ono što se nije videlo na velikom ekranu u Kanu. Scene pravih tajfuna, Šinov alkoholom izazvani srčani udar, premašivsnje budžeta i probijanje rokova - Elenor je sve to zabeležila, kao i generalno život i intervjue ljudi sa seta, uključujući i svog supruga.
1990. godine, svoj materijal predala je u ruke Džordžu Hikenluperu i Feks Baru. Ovi poznati majstori dokumentarnog filma intervjuisali su ekipu sa seta godinama nakon završetka snimanja. Rezultat njihovog rada u kombinaiji sa Elenorinim materijalnom doneo je na svet "Hearts of Darkness: A Filmmaker's Apocalypse", film o filmu, koji će pobrati mnoge nagrade i koji će među obožavateljima lika i dela Frensisa Forda Kopole biti jednako obožavan i slavljen kao i sam film kom je posvećen.