Jeziva scena iz "Stradanja Hristovog" krije tajnu 20 godina: Šta simbolizuje dete u rukama Sotone?
Film "Stradanje Hristovo" Mela Gibsona, poznat po snažnim religijskim motivima i kontroverznim scenama, posebno je ostao upamćen po zagonetnom prikazu Sotone sa bebom koji i dve decenije kasnije izaziva rasprave o simbolici borbe dobra i zla.
Film "Stradanje Hristovo", čiji je reditelj Mel Gibson, od svog izlaska 2004. godine važi za jedno od najkontroverznijih ostvarenja religijske tematike.
Sniman je na aramejskom, hebrejskom i latinskom jeziku, sa Džimom Kavijezelom u ulozi Isusa Hrista, Majom Morgenštern kao Bogorodicom i Monikom Beluči kao Marijom Magdalenom.
Ostvarenje je postalo globalni fenomen, ali i predmet brojnih debata zbog brutalne vizuelne ekspresije poslednjih časova Isusovog života i zbog prikaza borbe dobra i zla kroz umetnički izuzetno snažne simbole.
Jedna od najzagonetnijih scena svakako je prikaz lika Sotone koji u naručju drži bebu; prizor koji se pojavljuje dok je Isus nemilosrdno bičevan.
Upravo ova scena, i gotovo groteskna figura bebe, zbunjuje gledaoce već više od dve decenije.
Zašto Sotona nosi bebu?
Iako se ni u jednom trenutku u sceni ne izgovara nijedna reč, simbolika je snažna i višeslojna.
Prema tumačenjima brojnih filmskih i teoloških autora: Prikaz Sotone sa "detetom" predstavlja perverznu, izvitoperenu verziju hrišćanskog motiva "Majke Božje sa detetom".
Dok Bog "žrtvuje" svog Sina radi spasenja čovečanstva, zlo kontrastira tako što "brine" o svom potomstvu, na taj način prikazujući izopačenu verziju ljubavi.
Beba se u interpretacijama često posmatra kao simbol anti-Mesije, odnosno nastanka zla koje raste dok se Isus žrtvuje.
Androgini izgled Sotone nije slučajan. Mel Gibson ga je osmislio kako bi prikazao da zlo često izgleda privlačno, spokojno, čak nežno, a ne monstruozno, što ga čini opasnijim.
Posebno jeziv detalj jeste osmeh same bebe, koji deluje neprirodno i staro, ostavljajući snažan kontrast sa prizorom neizmerne ljudske patnje.
Ko je žena koja tumači Sotonu?
Lik Sotone u filmu igra italijanska glumica Rozalinda Čelentano, ćerka legendarnog kantautora i glumca Andrijana Čelentana.
Rođena je 1968. godine u Rimu i tokom karijere pojavila se u više desetina filmskih projekata, ali joj je upravo ova uloga donela najveću međunarodnu prepoznatljivost.
Gibson je za ulogu Sotone namerno odabrao ženu, u težnji da lik zla učini neuhvatljivim, ambivalentnim i misterioznim.
Čelentanova je uz pomoć šminke i stilizacije dobila potpuno androgini izgled, što je dodatno pojačalo zlokobnost njenog prisustva.
Zašto je ova scena tako moćna?
Ovaj momenat jedan je od najkomentarisanijih delova Stradanja Hristovog jer u kratkom, gotovo nemom prizoru oslikava celu filozofiju filma: borbu dobra i zla, žrtvu i ismevanje te žrtve, kontrast božanskog i izopačenog, trenutak u kome se svetlost i tama direktno sudaraju.
Čak i oni koji film doživljavaju isključivo kao umetničko delo, a ne religijski manifest, saglasni su da scena ostavlja dubok utisak i pokreće pitanja o prirodi trpljenja, iskušenja i ljudske vere.
