NEKADA SKROVIŠTE TURAKA DANAS OAZA MIRA: Do današnjeg dana očuvala se dva narodna predanja o nastanku manastira Jermenčić
Manastir Jermenčić je po predanju sagrađen od strane Jermenskih monaha koji su tražili sklonište pri begu od Turaka u XIV veku.
Na planini Ozren, na oko 8 kilometara od Sokobanje, su se sklonili i osetivši se sigurnima ovde su i podigli hram, posvećen arhangelima Gavrilu i Mihailu. Na žalost, crkva je kasnije spaljena od strane turskih vlasti a monasi su prebegli na Frušku Goru.
UŠUŠKANO U CENTRU NOVOG SADA: Narodno pozorište kolevka kulture
NAJSTARIJA KULTURNA INSTITUCIJA: Zbog nje Novi Sad dobio naziv Srpska Atina
SOKOBANJA ČUVA OD ZABORAVA: Kolevka kulturno-istorijskih znamenitosti
Nadomak Sokobanje, u predivnom prirodnom okruženju Ozrena, smešten je manastir Jermenčić o čijem se postanku i dalje nagađa, mada se pouzdano zna da je podignut 1392. godine i posvećen svetim arhangelima Gavrilu i Mihailu. Nakon dosta vremena on se opet obnavlja.
Pisanih tragova o nastanku manastira nema, ali su se do današnjeg dana očuvala dva narodna predanja. Po prvom, manastir podižu jermenski vojnici, učesnici Kosovskog boja kao vazali Turaka.
Saznavši da će se boriti protiv Srba u zemlji Svetog Save, Jermeni, kao narod koji je prvi primio hrišćanstvo, napuštaju bitku dolazeći dolinom Ibra i Morave u naše krajeve. Zajednica jermenskog naroda iz Aleksinca, Knjaževca i Niša govori u prilog tome - objašnjava protojerej.
Prema nekim predanjima je hajduk Veljko bežeći od, kako kažu, svoje žene boravio u blizini manastira sa ljubavnicom čučuk- Stanom u razapetim šatrama sa muzikom. Tada je čuo, kaže protojerej Milinković, da su Turci opljačkali Levač i Gružu. Kako se ogromno blago prenosilo drumom za Carigrad, on sa već spremljenim četama kreće u presretanje kod Bujmira gde je Turke pobio, a veruje se da je čak 7 tovara blaga doneo ovde.
Nakon toga, jureći za Homolje pred besnim Turcima, hajduci u strahu ubijaju i monaha Teofila na Sokoloci, današnjoj Moravici, kako ne bi odao njih i zakopano blago - navodi Milinković. Smatravši manastir sedištem hajduka, Turci spaljuju bogomolje i razaraju sve do temelja. Relikvije nisu sačuvane, sem bronzanog pečata u obliku romboida sa čije je jedne strane lik Svetog Arhangela, dok je na drugoj motiv originalne istočnjačke šare.
Kada je Karađorđe došao u Resnik 8. avgusta 1804. godine, na Trnovu Petku, čuvši priču o hajducima i manastiru naređuje da se manastir obnovi, ali je on ubrzo opet propao budući da je građen od blata i kamena. Potom, nakon izgradnje gradske crkve Svetog Preobraženja 1892. godine u Sokobanji, Mitropolit Mihailo ostatak materijala daje za obnovu ovog manastira.
Predanje o grčkim manastirima
Po drugom predanju za manastir Jermenčić kaže se da je zadužbina Stefana Lazarevića i da su ga izgradili grčki monasi Sinaiti, koji od Turaka beže i naseljavaju ove prostore. Pred Prvi srpski ustanak, uvidevši nadiranje Turaka, pokupili su sve svoje dragocenosti i preko Save i Dunava preneli ih u današnje manastire na Fruškoj Gori.
Prve ostatke manastira nalazi izvesni Nasta Kostić u prvoj polovini 19. veka, kada je podignuta jednobrodna crkva od kamena.
Oaza mira i lekoviti izvori
Od centra Sokobanje Jermenčić je udaljen 8,5 km. Asfaltnim putem stiže se do izletišta Grudno gde je bolnica za specifične plućne bolesti „Ozren“, a otuda se makadamom nastavlja uzbrdo.
Ušuškan među šume i pašnjake, na 850 m nadmorske visine ovaj sveti kutak pravi je raj za one željne zdravog vazduha i apsolutnog mira. Od tri hladna okrepljujuæa izvora u neposrednoj blizini, a ukupno ih je osam na ovom prostoru, za jedan se čak veruje da je delotvoran u poboljšanju vida, te se od davnina dolazilo u nadi za izlečenjem.
Manastir Jermenčić se otvara jednom godišnje na dan Svetog arhangela Gavrila 26. jula, kada se organizuje sabor. Tada ovo mesto potpuno oživi i odjednom stotine meštana dođe na uranak ili kampovanje, na druženje i užitak, ispunjavajuæi u potpunosti dvorište ovog manastira.
Nekada utočište proteranima ili povremeno sklonište hajducima, ovaj, u prošlosti razarani manastir sada predstavlja pravu oazu mira izletnicima. Menjajući svoj izgled vekovima zadnju rekonstrukciju doživljava 1992. godine, mada od 70-ih godina niko ne boravi u njemu. Sada se opet obnavlja i postoje planovi da mu se udahne novi život.
Projekat je finansiran iz budžeta opštine Sokobanja. Stavovi izneti u podržanom medijskom projektu nužno ne izražavaju stavove organa koji je dodelio sredstva.