7. JUL - DAN ZLOČINA I SRPSKE SRAMOTE: To nije bio početak ustanka već početak bratoubilačkog rata
I ove godine u Velikoj Plani i nekim drugim gradovima u Srbiji funkcioneri SPS i ljudi koji vode stvarne i (samo)zvane boračke organizacije su obeležili 7. jul kao dan ustanka protiv Hitlera i njegovih nacista.
Položeni su venci na spomenike partizana koji su poginuli za oslobođenje Srbije i Jugoslavije ali i za nasilno uvođenje komunističke diktature u našoj zemlji.
Ako se danas neko i setio četnika koji su svoj život dali za slobodu Srbije i Jugoslavije, uglavnom ih je pomenuo kao izdajnike, zločince i "sluge okupatora".
Na današnji dan 1941. godine Žikica Jovanović Španac i Miša Pantić, anarhisti, pripadnici komunističkog pokreta, su na vašaru u Beloj Crkvi kod Krupnja ubili dvojicu (pod)oficira srpske policije, narednika Bogdana Lončara, izbeglicu iz zapadnih srpskih krajina i kaplara Milenka Brakovića.
Pucanje u policajce koji su vršili svoju dužnost i dvostruko ubistvo u Beloj Crkvi dogodilo se u vreme kada Srbi još uvek nisu bili jasno podeljeni na partizane i četnike, kada je i većina komunista i većina monarhista smatrala da se okupatoru treba suprostaviti zajedničkim snagama svih rodoljuba, bez obzira na nacionalnu pripadnost, veru i ideološka opredelenja.
U pravnoj državi dvojica komunista bi posle rata odgovarala za terorizam i teško ubistvo državnih službenika. U Srbiji se ovo bratoubistvo još uvek mestimično slavi kao dan ustanka. I 33 godine nakon što su socijalistička Srbija i SFRJ prestale da postoje.
Istorijski je fakat da su ustanak u Srbiji podigli četnici.
Kraljevina Jugoslavija je kapitulirala 17. aprila. Samo četiri dana kasnije, 21. aprila, u Donjem Dobriću u Pocerini jedno odeljenje Jurišnog odreda Jugoslovenske vojske napalo je Nemce. U toj akciji ubijen je jedan nemački potporučnik, dok su drugi potporučnik i jedan podnarednik ranjeni.
Druga grupa kraljevih vojnika koja nije priznavala kapitulaciju je 1. maja nedaleko od Požege napala nemačku kolonu. U žestokoj borbi desetorica srpskih vojnika su zarobljena i odmah streljana.
Polovinom maja i 16. juna 1941. na planini Javor vođene su borbe između Nemaca i vojnika Kraljevine Jugoslavije. Seljaci iz sela Brnčar, na Kopaoniku, su se 5. jula sa oružjem suprostavili albanskim žandarmima i nemačkim vojnicima koji su u u njihov kraj došli iz Kosovske Mitrovice.
Pripadnici vojske Draže Mihailovića su 28. maja kod Ljuljaka, na putu između Gornjeg Milanovca i Kragujevca, napali jednu nemačku motorizovanu kolonu.
Proglašavanjem 7. jula za dan ustanka Tito i komunisti se nisu ogrešili samo o četnike i istoriju, već i o svoje pristalice, pripadnike partizanskog pokreta.
Naime, 2. jula 1941. godine u šumi Jutina, u Podgorini, borci Valjevskog partizanskog odreda zarobili su 14 nemačkih vojnika, razoružali ih, svukli do gaća i košulje i pustili da slobodno odu u Valjevo.
Ali, očigledno, za Tita i srpske komuniste značajnije je bilo ubistvo dva Srbina, (pod)oficira srpske policije, nego zarobljavanje 14 okupatorskih vojnika.
Ne navijam ni za partizane, ni za četnike.
Smatram da bi za srpski narod i Srbiju bilo daleko bolje (a to su potvrdili događaji iz devedesetih, raspad SFRJ, verski ratovi na njenim razvalinama i aktuelno divljanje raznih anarhističkih grupa, koje već osam mjeseci terorišu Srbiju), da su u Drugom svetskom ratu pobedili četnici i Draža Mihailović.
Ali to ne menja činjenicu da su (uz uvažavanje svih olakšavajućih okolnosti za četnike) partizani objektivno dali veći doprinos slomu Hitlerovih armada i ostalih okupacionih snaga, kao i uništenju genocidne NDH.
Da bi na kraju rata, uz pomoć Crvene armije, engleskog i američkog oružja, ali i stotine engleskih i američkih bombardera, odneli pobedu u građanskom ratu koji su izazvali i preuzeli vlast u Srbiji i Jugoslaviji. I iskoristili je da za samo nekoliko meseci, širom Srbije, bez suda i suđenja, streljaju desetine hiljada srpskih domaćina.
Kao što ni pošteno vrednovanje partizanskog doprinosa ne može izbrisati činjenicu da su četnici oslobodili prva sela i gradove u Srbiji (31. avgusta ustanici pod komandom kraljevog potpukovnika Veselina Misite oslobodili su Loznicu i zarobili 93 nemačka vojnika, ubrzo su oslobođeni rudnik Zajača, Banja Koviljača i veći deo Podrinja).
Već četiri decenije u Srbiji se govori o potrebi nacionalnog pomirenja, pre svega pomirenja partizana i četnika. Odnosno njihovih potomaka. Skupština Srbije je izglasala da je u Drugom svetskom ratu Srbija imala dva antifašistička pokreta - partizanski i četnički.
Sedmi jul nije početak ustanka, već početak građanskog rata. Koji će Srbiju koštati više desetina hiljada života.
Ako u Srbiji treba da se obeležava dan ustanka, a trebalo bi, za to treba izabrati neki primereniji datum. Kada su Srbi zaista ustali protiv Švaba i drugih okupatora.
To treba da bude dan kada je stvarno izvedena prva ustanička akcija ili dan koji će asocirati na jedinstvo srpskog naroda, a ne na podele.
Zašto to ne bi bio 19. septembar dan kada su se Tito i Draža prvi put sreli u Struganiku, u kući Živojina Mišića i postigli sporazum o zajedničkoj borbi protiv okupatora?
