Nemanjići se međusobno ubijali zbog vlasti: Samo Stefan Dečanski vodio čak četiri "porodična" rata (FOTO)
Novija srpska istorija prepuna je međusrpskih obračuna oko vladarskog trona, zbog kojih je u poslednja dva veka, od Karađorđa do Miloševića i Đinđića, malo njih sa vlasti i iz života ispraćeno na miran i civilizovan način.
OSAM DECENIJA OD SMRTI NIKOLE TESLE: U Njujorku najavljena konferencija o velikom srpskom naučniku
"STISO ŠVABA, S LEĐA BUGARIN UDARIO" Sutrašnji datum jedan od najbitnijih u srpskoj istoriji - u pitanju je Mojkovačka bitka
DORUČAK JAJA, A ZA RUČAK NIŠTA: Teslina logika za ishranu bila je pomalo čudna, ali je imala smisla
Ali, nisu samo poslednje generacije Srba praktikovale da ubijaju ili progone svoje vladare. One su samo nastavile praksu utemeljenu vekovima ranije, još u doba Nemanjića. Istorija najčuvenije srpske vladarske loze prepuna je međusobnih obračuna oko vlasti i familijarnih zločina pred kojima pamet staje. Čak i srpska.
Ne postoje jasni istorijski izvori zbog čega je utemeljivač dinastije veliki župan Stefan Nemanja napustio tron, otišao na Svetu Goru i zamonašio se ali neke činjenice ukazuju da bi to moglo biti zbog stalnih sukoba njegovih sinova Stefana i Vukana. Koje je treći sin Rastko, docnije Sveti Sava, nekako uspevao da miri ali ne i potpuno izmiri.
Stefanovog sina Vukana, kralja Duklje i velikog župana Raške, je 1207. godine u borbi za vlast pobedio rođeni brat Stefan, nakon čega se Vukanu u istorijskoj nauci gubi svaki trag.
Stefana je nasledio njegov sin Radoslav, koji je na kraljevskom tronu ostao šest godina. Pobuna vlastele prinudila ga je da presto napusti 1934. godine a nasledio ga je brat Vladislav. Ubeđen (s pravom) da je brat umešao prste u pobunu vlastele, Radoslav je, sa suprugom, napustio Srbiju i iz Dubrovnika bezuspešno pokušavao da povrati oteti presto.
Ono što ni građanskim ratom nije uspelo Radoslavu, sedam godina kasnije uspelo je njihovom trećem bratu Urošu. Uz pomoć plemstva, koje je pobunio, zbacio je Vladislava s vlasti. To je dovelo do novog građanskog rata u maloj i nestabilnoj srpskoj kraljevini. U kratkotrajnom ratu, Uroš je bio uspešniji, pobedio je brata i strpao ga u tamnicu. Srećom, sukob nije dugo trajao i braća su se izmirila.
Kralj Dragutin Nemanjić je Srbijom vladao od 1276. do 1282. godine, kada je kraljevsko žezlo predao bratu Milutinu. Uz dogovor da Milutina posle smrti nasledi Dragutinov sin Vladislav. Oko 1316. godine došlo je do sukoba između Milutina i Vladislava. Pobedio je stric, koji je sinovca strpao u tamnicu u kojoj će ostati sve do Milutinove smrti 1321. godine.
U borbi za vlast Milutin je (srećom samo delimično) oslepeo rođenog sina Stefana Dečanskog i prognao ga u Carigrad. Nakon sedam godina dozvolio mu je povratak u Srbiju. Nakon Milutinove smrti, oko prestola su ratovali njegovi sinovi Stefan i Konstantin. Sukob se završio 1322 godine Stefanovom vojničkom pobedom u velikoj bici kod Zvečana. Po nekim izvorima, Stefan je brata zarobio i živog ga klinovima prikovao za drvo a zatim rasporio. Po drugoj, Konstantin je poginuo u borbi.
Kad je izašao iz tamnice, u borbu za vladarski tron Nemanjića umešao se i Dragutinov sin Vladislav. Stefan ga je pobedio i proterao u Ugarsku, gde je i umro.
Novi, četvrti po redu rat za krunu Stefan Dečanski je vodio protiv sina Dušana, koji će kasnije postati Car Dušan. Prvo su ratovali nekoliko meseci početkom 1931. godine. U aprilu su se pomirili a u avgustu ponovo međusobno zaratili. Pobedila je vojka devetnaestogodišnjeg sina Dušana, koji je oca zatvorio u tvrđavu Zvečan. U "Žitiju Stefana Dečanskog" piše da je 1331. godine Stefan ubijen, po odobrenju svog sina. Po drugoj verziji, Stefan Dečanski je u tamnici umro prirodnom smrću.
I naslednik Cara Dušana Uroš Nejaki morao je da ratuje za krunu. A protiv koga drugog nego protiv svoje familije. Najozbiljniji protivnik mu je bio stric Simeon Nemanjić, Dušanov polubrat. Iako su srpska vlastela i crkva stale na Uroševu stranu, sukob između strica i bratića završio se podelom Dušanove zaostavštine na dva carstva - Uroševo i Simeunovo.
Zanimljivo je da je pravoslavna hrišćanska crkva sve Nemanjiće proglasila za svece. Svetački oreol izmakao je samo najmoćnijem i najsposobnijem među njima Caru Dušanu.
Zvanično, zato što je vodio osvajačke ratove. Umesto da se, kao većina njegovih prethodnika, obračunava sa svojim Srbima i rođacima iz dinastije, on je više voleo da ratuje protiv Vizantije, Grka, Bugara i Albanaca. I više je voleo da gradi državu, nego crkve i manastire.