HEROJ NAD HEROJIMA DO TEMELJA PODRIVAO OSMANSKU IMPERIJU: Razlozi zbog kojih se Karađorđe vratio u Srbiju 1817. godine
Nakon strašnog sloma ustanka 1813. godine, kada su prethodno Rusi bili prinuđeni da potpišu Bukureštanski mir sa Turcima, jer je Napoleon napao Rusiju i zauzeo Moskvu koja je bila u plamenu, Karađorđe je sa svojim ustanicima bio primoran da napusti zemlju. Prethodno je njegov predlog da se silna turska vojska dočeka u gerilskoj formaciji i da se bitke vode po planinama bio odbačen, a i sam je oboleo od Tifusa, tako da nije mogao neposredno da komanduje.
PRVI NEŽNI TONOVI U NAŠOJ ZEMLJI: Dok su u Beogradu još svirale gusle, ovaj grad je dobio PRVI KLAVIR U SRBIJI!
NAJPOTRESNIJA PRIČA PRVOG SRPSKOG USTANKA: Turci su napali, a Srpkinje jednog sela ušle su u legendu! (FOTO)
PRE TAČNO 48 GODINA UMRLA JE SRPSKA JOVANKA ORLEANKA: Bila je odličan bombaš i nosilac 12 odlikovanja (VIDEO)
Turci su dovukli svu vojsku koju su imali sa nekoliko stotina hiljada vojnika i posle očajničke bitke, slomili su otpor srpskih ustanika na tri mesta, iz pravca Vidina, Niša i Šapca. Na molbu mitropolita Leontija i ruskog izaslanika Nedobe, bolestan Karađorđe prelazi Savu i postaje zerobljenik Austrijskog carstva u manastiru Fenek kod Surčina.
Kasnije su Karađorđa Austrijanci sproveli pod stražom u Grac, gde je bio zarobljen. Tu mu Austrijanci nude titulu vrhovnog kneza Srbije i povratak u Srbiju, kada budu osvojili ustaničku Srbiju i Bosnu i Hercegovinu, gde bi Karađorđe, pod austrijskom krunom i pokroviteljstvom, bio vladajući knez. Međutim, Karađorđe odbija sve austrijske predloge i svaki put izjavljuje vernost jedino pravoslavnom ruskom caru Aleksandru I Romanovu.
Septembra 1814. godine, Austrijanci oslobađaju Karađorđa, posle niza neuspešnih ubeđivanja da se prihvati austrijskog pokroviteljstva. On, zajedno sa porodicom i većom grupom ustaničkih starešina i njihovih porodica, odlazi u Hotin, Besarabija (danas u Ukrajini) pod okrilje ruskog cara Aleksandra.
U Hotinu Karađorđe sve vreme pokušava da okupi svoje vojvode i da se spremi za vojni povratak u Srbiju kako bi nastavili ustanak. Takođe, pokušava da se sastane sa ruskim carem kako bi dobio finansijsku i vojnu podršku za produžetak borbe sa Turcima i konačno oslobođenje Srbije. Zato Karađorđe odlazi u Sankt-Peterburg u nameri da se lično sa carem Aleksandrom dogovori i usaglasi oko nastavka ustanka. Međutim, u Sankt-Peterburg stiže i nezvanična delegacija Karađorđevog kuma Miloša Obrenovića koja traži od Rusa da Karađorđe ostane u Hotinu i da se nipošto ne dozvoli njegov povratak u Srbiju, jer bi njegov povratak uznemirio Turke, a narod nije voljan da opet krene u rat.
Karađorđe je u Sankt-Peterburgu primljen sa nezapamćenim oduševljenjem. Najviši ruski krugovi su bili potpuno impresionirani njegovim prisustvom i figurom.
Sastao se oči u oči dva puta sa carem. Jednom prilikom je car Aleksandar čak insistirao da čuvenog Černog Georgija upoznaju i njegova majka, carica Marija Fjodorovna i supruga, carica Jelisaveta Aleksejevna, jer su goreli od želje da vide uživo i stegnu ruku istorijskom junaku voždu Serbov, koji je sam sa svojom narodnom vojskom, kao niko pre, do temelja podrivao Osmansku imperiju. Priređivani su carski prijemi Karađorđu u čast, a sam vožd je uživao nesumnjive simpatije i poverenje ruskog dvora.
U Rusiji je Karađorđe stupio u kontakt sa grčkom tajnom organizacijom Heterijom („Φιλική Εταιρεία“) koja je osnovana u Odesi i okupljala najznamenitije Grke u Ruskom carstvu, Grke u Osmanskoj imperiji, kao i vlaške prvake poput Todora Vladimireskua, vođu Vlaškog ustanka protiv Turaka iz 1821. godine i ostale pravoslavne prvake. Član i pokrovitelj Heterije je bio i sam ruski car Aleksandar I Romanov.
Ideja oko podrške Heteriji je bila da Rusija pomogne svepravoslavni ustanak unutar Osmanske imperije. Tako bi se u istom trenutku na ustanak digli svi Grci, sa obe strane grčkog nacionalnog prostora i evropskog i maloazijskog, svi Rumuni i svi Srbi, a priključili bi im se kasnije i Bugari. Uz njih, Ruska vojska bi napala Turke i u sveopštoj borbi pravoslavnih naroda, slomila bi se Osmanska imperija i ponovo bi se oslobodili pravoslavni narodi i njihove drevne države.
Sa takvim idejama i dogovorima, Karađorđe je iz Hotina krenuo sa ruskim pasošem tobože na oporavak u banju Mehadiju, u južnoj Rumuniji. Tajno dolazi u Jaši, odatle u Bukurešt, a iz Bukurešta i Oršave stiže u Mehadiju, u kojoj se, naravno ne zadržava dugo. Iz banje Mehadije Karađorđe tajno prelazi u Vršac i pošto je u Vršcu dočekao Vidovdan, vožd kao izuzetno pobožan čovek, odlazi u vršački saborni hram Svetog oca Nikolaja.
Srpski narod ga prepoznaje i čak mu javlja da je krenula austrijska potera za njim. Uz pomoć Vrščana, Karađorđe odlazi u Belu Crkvu gde se smešta kod svog velikog prijatelja Toše Nedeljkovića. Nakon nekoliko dana Nedeljković stupa u kontakt sa austrijskim zapovednikom granice na Dunavu kod Banatske palanke Pantom Ostojićem. Tu, kod Banatske palanke, Ostojić tajno prebacuje Karađorđa preko Dunava uz tvrđavu Ram.
Nakon četiri pune godine zarobljeništva i izgnanstva, Karađorđe je prvi put u svojoj ustaničkoj Srbiji. Početkom jula prelazi i Moravu i kod Velike plane vraća se u rodnu Šumadiju.
Karađorđe je došao sa velikom nadom za početak novog svepravoslavnog ustanka i ujedinjenje svih pravoslavnih naroda u borbi za oslobođenje od Turaka, uz podršku Rusije. Sa tim planovima došao je i da se sastane i na dogovor kod svog kuma koga je venčao, kneza Miloša Obrenovića.
Najpre se skrivao u podrumu kod kmeta Stojadina iz Velike Plane odakle stupa u vezu sa svojim drugim kumom Vujicom Vulićevićem u nadi da će ovaj dogovoriti sastanak sa Milošem. Kum Vujica predlaže kumu Karađorđu da se smesti u jedno skriveno mesto Radovanjskog luga, na trlu Dragića Vojkića.
Tu su Karađorđe i njegov pratilac Naum Krnar i zanoćili u toj kobnoj noći između 25. i 26. jula 1817. godine.